Skilnad mellom versjonar av «Boteråder mot mistak i målføringi»

Frå Mållekken
Hopp til navigering Hopp til søk
 
(19 mellomliggjande versjonar av 4 brukarar er ikkje viste)
Line 1: Line 1:
= Uskipa bolk =
= Barbarismar =
<p>1. Skriv ikkje '''kvi(for) det?''', men '''kvi(for) då?'''. Jfr ''kva då?''. Ein kann òg skriva '''kvi so?'''.</p>


<p>2. '''sjølv um''' er ikkje god norsk. Her finst mykje å velja millom: 'jamvel um', 'endå', 'for di um', 'alt um', 'um so', 'um vel', 'um enn', 'um endå', 'um og', 'um'. Døme: «Eg kann vinna um han er aldri so kjapp.»</p>
1. '''skuldast''' i tyding ''skriv seg frå'' er låkt. ''Dette skyldes han alene'', lyt vera ''Berre han kann til dette'' eller ''Det er det han som veld''. ''Skogdauden skuldast ureiningi'', bør vera ''ureiningi veld skogdauden''.


<p>3. Skriv ikkje '''i det heile teke''', men '''i det heile'''. Jfr. 'i det store og det heile'.</p>
2. '''einkvar'''/'''einkvan''' tyder ikkje ''kvar og ein''. Det tyder ''ein eller annan''. Skal ein målbera det andre må ein skriva ''kvar'', ''kvar ein'', ''kvar einaste'' eller ''alle''.


<p>4. Skriv ikkje '''dei fleste''', men '''flestalle'''. Dessutan kann ein gjera serskilde samansetjingar som 'folk flest', 'elevar flest'.</p>
3. '''i løpet av''' eller '''i laupet av''' er sers låkt. Her kann ein skriva mangt anna. Døme: ''ein gong i dag'', ''innan året''.


<p>8. 'noverande' vera 'som no er'. Ille er å skriva 'den noverande stoda'; skriv heller 'stoda no'.</p>
4. '''takket være''' heiter det på norsk-dansk. På norsk heiter det ''takk vere'' (ikkje ''takka vere'' eller ''takka vera''). ''vere'' er notidkonjuktiv. Jfr. svensk ''tack vare''.


<p>9. 'i og for seg' bør vera 'i seg sjølv'.</p>
5. '''''' er ikkje årsakbindeord. ''Han kunde ikkje springa snøgt då han var halt'', tyder at han kunde ikkje springa snøgt medan han var halt.


<p>10. 'fleire' og 'mange'. 'fleire' er samanlikningsform, og kann ikkje nyttast til grunnform og visa til eit visst tal. Skriv heller 'mange', 'nokre', 'sume', 'ikkje få'.</p>
6. '''me sjåast''' høyrer me ofte. Dette er hypernorvagisering. Det må vera ''me sest'', av di ''sjå'' er infinitiv.


<p>11. 'yverflata' bør vera 'yta'.</p>
7. '''lavalder''' på norsk-dansk skal ikkje vera ''lågalder'' på norsk, men ''lagalder''. Det er med andre ord den lovlege alderen det er tala um, og ikkje den lågaste alderen. Jfr. ''lagmann'', 'lagting'.


<p>13. 'til vika'. Alexander Seippel slær ned på dette i meiningi 'ein gong i vika som kjem', og vil heller ha 'atti vika'.</p>
8. '''vidare''' i tyding ‘frametter’ eller ‘framhaldande’, er frå tysk (geiweiter). Her kann me setja inn ''fram'', ''frametter'', ''burtetter''. Døme: ''i granskingi frametter'', ''gangen fram''.


<p>14. 'til dels'. Her kann ein ordleggja seg betre. Døme: 'stykkjom til', 'noko', 'i sumt', 'i mangt'.</p>
9. '''no og då''' kann ikkje tyda ‘stundomtil’ i norsk (det tyder ''denne gongen, og den gongen''). Skriv ''då og då'', ''ender og då'' osb. Derimot er ''her og der'' rett. Ein kann òg skriva ''her og kvar''.


<p>16. Skriv ikkje 'ljoseraud', men 'ljosraud'. Sameleîs 'myrkbrunt hår' eller 'myrkt, brunt hår.</p>
10. '''som um''' (als ob?) er låkt. På norsk nyttar me berre ''som''. Døme: ''Dei sprang ut som dei var kattar''.


<p>18. Ved samanlikning må predikatet samsvara med subjektet i kasus. Difor 'eg er betre enn du' og ikkje 'eg er betre enn deg'; sameleîs 'det er eg' og ikkje 'det eg meg'. Det er då ein skilnad millom 'han likar meg betre enn deg' og 'han likar meg betre enn du'.</p>
11. '''takka ja''' er ikkje godt. Skriv ''segja ja takk''.


<p>20. 'um enn' og 'um'. Kann ein nytta 'enn' slik i norsk? Jfr. 'kva enn'.</p>
12. Det heiter ikkje '''lata som''' norsk, men ‘låst (vera)’. Bøygjing: ''låst, læst, lest, (hev) låst''.


<p>27. 'sjølvsagt' kann ikkje nyttast til adverb. Skriv heller 'det segjer seg sjølv', 'det er sjølvsagt', 'må vita'.</p>
13. '''i so fall''' er ikkje rett. Det må vera ''i det fall''. Derimot er ''i so måte'' rett.


<p>28. 'nordanfrå', 'attanfrå' osb. er gale av di endingi '-an' tyder i seg sjølv 'frå'. Det må vera 'nordantil', 'attantil' osb. Sumtid treng ein ikkje 'til', som i 'ovan'.</p>
14. '''taka på ålvor''' er svensk. På norsk heiter det ''taka ålvorleg''.


<p>30. Lagord med '-s', skal ikkje i ha tillegg av '-e' i linn bøygjing. Ikkje 'det millombilse', men 'det millombils'. Døme: 'Det millombils tiltaket'. Ein kann òg gjera det til eit adverb og styra undan 'det'. Døme: 'tiltaket millombils'.</p>
15. '''igjen''': Ordet tyder ikkje ''att'', som i bokmål, men ''til vederlag''. Jfr. ''Per spelmann han bytte bort kua og fekk fela igjen''. Per spelmann fekk fela til vederlag, og ikkje fela att.


<p>32. 'med mindre' skal vera 'minder'. Døme: 'Me må fara utan honom, minder han kjem snart'.</p>
16. Skriv ikkje '''ljoseraud''', men ''ljosraud''. Sameleîs ''myrkbrunt hår'' eller ''myrkt, brunt hår''.


<p>33. 'anna enn at' og 'anna at'. Alt er godt norskt, men ein lettare segjemåte er betre når det høver.Døme: «Eg visste kje anna (enn at) ho var ute</p>
17. '''sjølv um''' er ikkje god norsk (i uttale oftast /sel(v) om/). Her finst mykje å velja millom: ''jamvel um'', ''endå'', ''for di um'', ''alt um'', ''um so'', ''um vel'', ''um enn'', ''um endå'', ''um og'', ''um''. Døme: «Eg kann vinna um han er aldri so kjapp


<p>39. 'alltid' kjem frå lågtysk. Betre ord er '(all)stødt' og 'jamt'.</p>
= Bøygjing =


<p>43. Samsvarsbøygjing ved '''kvar'''. 'kvar' peikar til einskild. 'kvar av deim er komne' er difor gale. Det må vera 'kvar av deim er komen'. Ved ei liti nytta form 'kvår' (dei tvo), må det derimot vera 'kvår av deim er komne'.</p>
1. Ved høvisk tiltala '''De''' skal det samsvarsbøygjast i eintal. Døme: ''De er velkomen'' (''velkomi'' ved hokyn).


2. Bjodeformi (imperativ). Verb i kasta-klassa hev -''a'' i bjodeform. Døme: ''Kasta steinen!'' Andre å merkja seg: '''seg''' (til ''segja''), '''bøyg''' (til ''bøygja''), '''pløg''' (til ''pløgja''); former som fær herding i utljod: '''bitt''' (til ''binda''), '''statt''' (til ''standa''), '''gakk''' (til ''ganga''), '''vitt''' (til ''vinda''), '''stikk''' (til ''stinga''), '''haldt''' (til ''halda''), men helst '''spring''' (til ''springa'').


<p>45. '''høyrest ut som''' er vel ei herming etter 'sjå ut som'. Det må derimot vera 'det høyrest godt ut (matsetelen)' eller 'det høyrest godt (låtet)'. Kva med med tydingi 'det tykkjest å høyra'?</p>
3. Samsvarsbøygjing ved '''kvar'''. ''kvar'' viser til ein einskild. ''*kvar av deim er komne'' er difor gale. Det må vera ''kvar av deim er komen''. Same gjeld når fleirtalspronomenet er unemnt - t.d. ''[han] skreiv [...] kor lengi kvar hadde vori lovsegjingsmann'' (Heimskringla). Ved ei liti nytta form ''kvår'' (dei tvo) må det derimot vera ''kvår av deim er komne''.


<p>49. 'forutan' er 'utan' på norsk, eller 'attåt', 'umfram'.</p>
4. Lagord med -'''s''' skal ikkje i ha tillegg av -''e'' i linn bøygjing. Ikkje ''*det millombilse'', men ''det millombils''. Døme: ''Det millombils tiltaket''. Ein kann òg gjera det til eit adverb og styra undan ''det''. Døme: ''tiltaket millombils''.


= Ordfylgd =


<p>55. Bjodeformi (imperativ): Verb i kasta-klassa hev 'a' i bjodeform. Døme: 'Kasta steinen!'. Andre å merkja seg: 'seg (av segja)', 'bøyg (av bøygja)', 'pløg (av pløgja)'; former som fær herding i utljod: 'bitt (av binda)', 'statt (av standa)', 'gakk (ganga)', 'vitt (av vinda)', 'stikk (av stinga)', 'haldt (av halda)'.</p>
1. '''heller''' skal koma etter ''ikkje''.  Døme: ''Det var ikkje han som gjorde det, men det var ikkje eg heller''.  


<p>56. 'i det vestlege Afrika' bør heller vera 'vest i Afrika'. Den stuttaste vegen er som oftast den beste.</p>
2. '''komen heim''' og '''heimkomen'''. Mange trur at det fyrste er norskare enn det siste. Det er det ikkje. Ofte let det siste vænast.


<p>58. 'i det' skal vera 'med same' (ikkje 'med det same'). Døme: Han fekk støyt med same han tok i straumgjerdet.</p>
3. '''sume av oss''' kann òg målberast ''me sume'', som er noko lettare.


<p>59. 'vera avhengig av' eller 'avhenga av' er ikkje god norsk. Her hev me ulikt å velja millom: 'Det er avhengig av umstendi' > 'det skil seg etter umstendi'; 'han er avhengig av hjelp, skal han få dette til' > 'utan hjelp kann han ikkje få til dette'; "Kor mykje fisk me fær, er avhengig av årstidi' > 'kor mykje fisk me fær, er alt etter årstidi'.</p>
4. Sume skriv '''er det von''', men det rette er utan ''det'' - ''er von''. Døme: «Soli kjem, so me kann sitja ute, er von».


<p>64. 'ganske' er eit låkt me helst styrer undan. Eit godt ord er 'tolleg'.
= Ordfyll =


<p>67. 'umgjevnader' er berre ei låk umsetjing av 'omgivelser'. Betre er 'folk kring seg'. Bokmål 'i naturskjønne omgivelser' kann då heita 'med væn natur'.</p>
1. '''i tilfelle''' vert ofte nytta i yvermål. Ein kann nøgja seg med ''ved''. Døme: ''Ved brand''.


<p>68. 'i morgon den dag' bør vera 'i morgon dag'.</p>
2. Ordet '''informasjon''' er ordfyll. Ofte er preposisjonen ''um'' nog. Døme: ''Meir um emnet kann du lesa her''.


<p>69. 'det kjem an på' er ikkje godt. Her kann me skriva 'det spørst', 'det skil seg', 'alt etter'. Jfr. 'vera avhengig' ovan.</p>
3. Ovringar som ''på dette umrådet'' og ''i denne samanhengen'' vert ofte nytta i yvermål. Ein kann nøgja seg med eit einfelt ''her''.


<p>70. 'det går an'. Same gjeld her som ovan. Betre er 'det høver', 'det er råd', eller berre 'ein kann'.</p>
4. '''på slutten av''' er lite smidugt, og ikkje norskt. Her høver betre med eit adverb ‘sistpå’; sameleîs er ‘i byrjingi av’ noko tyngre enn ‘fyrstpå’.


<p>71. 'når alt kjem til alt' bør vera 'alt ihoplagt'.</p>
= Rang preposisjon =


<p>72. 'att' og 'attende'. Det heiter 'sjå seg attende', men ikkje 'koma attende'; her det vera 'koma att'. I sms nyttar ein helst 'atter-' og ikkje 'att-', og i alle fall ikkje 'attende-'. Døme: 'atterskodande', og ikkje 'attendeskodande'.</p>
1. '''læ av''' er gale preposisjonsbruk. Det må vera ''læ åt''. ''åt'' tyder her på grunn av. Jfr. ''flira åt''.


<p>73. Ordlekken '-vis' bør me ikkje nytta i norsk. i staden for 'undantaksvis', kann me skriva 'serhøves' eller 'i undantak', og 'avdragsvis' kann me skriva 'i avdrag'.</p>
2. '''under krigen''' er gale preposisjonsbruk. ''under'' kann berre ha tydingi ''nedanunder'' i norsk, og kann ikkje nyttast um tid. Skriv då heller ''imedan krigen stod'', ''i krigsåri''.


<p>74. Eigefall (genitiv): I norsk brukar me ikkje genitiv-s. Serleg ille læt han etter bundi form inkjekyn eintal, t.d. 'husets'. Me nyttar oftast styreord og samanskrivingar. Ein annan måte er å nytta verb + 'korleîs', 'kor', 'når', 'kva', 'kvifor', 'kven': 'synet åt Platon og Aristoteles på diktingi' > 'korleîs Platon og Aristoteles såg på diktingi'; 'han såg herjingane åt stormen' > 'han såg kor stormen hadde herja' eller 'han såg kor stormen herja' (alt etter som); ved det fyrste dømet kann ein òg skriva 'han såg herjingane etter stormen'.</p>
3. '''tevla mot''' er gale preposisjonsbruk. Skriv ''tevla med''. Jfr. ''medtevlar''.  


<p>76. Ved høvisk tiltala 'De' skal det samsvarsbøygjast i eintal. Døme: 'De er velkomen ('velkomi' ved hokyn)'.</p>
4. Det heiter ikkje '''frå gamalt av''' (jfr tysk ''von ... ab''), men '''frå gamalt'''. Sameleîs, skal ein ikkje skriva ''frå fyrst av'', men ''frå fyrsten''.


'til knes' hev stutt e.
5. '''ein gong um vika'''. Her er preposisjonsbruket gale. Skriv ‘ein gong i vika’.


= Barbarismar =
= Samanblanding =  


<p>1. '''skuldast''' i tyding ''skriv seg frå'' er låkt. ''Dette skyldes han alene'', lyt vera ''Berre han kann til dette'' eller ''Det er det han som veld''. ''Skogdauden skuldast ureiningi'', bør vera ''ureiningi veld skogdauden''.</p>
1. '''merka''' og '''merkja''' vert ofte blanda. '''merka''' tyder verta var noko. Døme: ''eg merka at det vart kaldt''. Medan ''merkja'' tyder å setja merke. Døme: ''Eg skal merkja meg det du sa''. Difor skal det vera ''sermerkt'', og ikkje ''sermerka''. Det skil seg soleîs um ein skriv ''skilnaden er merkande (kann merka)'', og ''skilnaden er merkjande (verd å merkja seg)'.


<p>2. '''einkvar'''/'''einkvan''' tyder ikkje ''kvar og ein''. Det tyder ''ein eller annan''. Skal ein målbera det andre må ein skriva ''kvar'', ''kvar ein'', ''kvar einaste'' eller ''alle''.</p>
2. '''utpå''' & '''ute på''' og '''ut på'''.''ut på'' nyttar ein til staden, medan ''utpå'' og ''ute på'' nyttar ein på staden. Døme: ''Fara ut på viddone'', men ''fara utpå (ute på) viddom (med dativ)''.


<p>3. '''i løpet av''' eller '''i laupet av''' er sers låkt. Her kann ein skriva mangt anna. Døme: ''ein gong i dag', ''innan året''.</p>
3. '''rædd for nokon''' og '''rædd nokon''' blandar mange. I det fyrste, viser ein umsut for nokon. I det andre, viser ein rædsla for nokon.  


<p>4. '''takket være''' heiter det på norsk-dansk. På norsk heiter det ''takk vere'' (ikkje ''takka vere'' eller ''takka vera''). ''vere'' er notidkonjuktiv. Jfr. svensk ''tack vare''.</p>
4. '''kvar''' og '''der'''. Når ''kvar'' er adverb, viser det til det ålmenne, medan ''der'' viser til det serskilde. Døme: ''Dei fekk mat, der dei var'' og ''dei fekk mat, kvar dei var.'' Sameleîs: ''Han helsa på kven (som helst) han møtte'' og ''han helsa på den (som) han møtte''.


<p>5. '''''' er ikkje årsakbindeord. ''Han kunde ikkje springa snøgt då han var halt'', tyder at han kunde ikkje springa snøgt medan han var halt.</p>
5. '''utetter''' og '''utyver'''. Ein nyttar sms med ''etter'' når det er tala um ei leid eller lina, og med ''yver'' når det er tala um eit umråde. Døme: ''folk sprang nedetter vegen'' og ''folk sprang nedyver jordet''.


<p>6. '''me sjåast''' høyrer me ofte. Dette er hypernorvagisering. Det må vera ''me sest'', av di ''sjå'' er infinitiv.</p>
6. '''viste''' (av ''visa'') og '''visste''' (av ''vita'') er eit velkjent skilje. I høgnorsk hev me fleire slike. ''slepte'' (av ''slepa'') og ''sleppte'' (av ''sleppa''), ''lynte'' (av ''lyna'') og ''lynnte'' (av ''lynna''), og ''smelte'' (''smelta'', trans.) og ''smellte'' (av ''smella'', trans.).


<p>7. '''lavalder''' på norsk-dansk skal ikkje vera ''lågalder'' på norsk, men ''lagalder''. Det er med andre ord den lovlege alderen det er tala um, og ikkje den lågaste alderen. Jfr. ''lagmann'', 'lagting'.</p>
7. Det heiter ‘eit spursmål um noko’, men ikkje ‘spyrja um kva’. Det må heita ‘spyrja kva’. Same gjeld ved ‘kvifor’, ‘når’, ‘korleîs’ og ‘kor’.


<p>8. '''vidare''' i tyding "frametter" eller "framhaldande", er frå tysk (geiweiter). Her kann me setja inn ''fram'', ''frametter'', ''burtetter''. Døme: ''i granskingi frametter'', ''gangen fram''.</p>
8. '''slik''' og '''so''' tyder ulike ting. Ved årsak og fylgd, må ein nytta ''so'' eller ''soleîs'', t.d.: ‘Dei gjekk på ski, so(leîs) at det gjekk raskare.


<p>9. '''no og då''' kann ikkje tyda 'stundomtil' i norsk (det tyder ''denne gongen, og den gongen''). Skriv ''då og då'', ''ender og då'' osb. Derimot er ''her og der'' rett. Ein kann òg skriva ''her og kvar''.</p>
9. '''ogso''' kann ikkje tyda ‘òg’ eller ‘méd’. ''ogso'' tyder ‘og soleîs’ og stend fyrst i setningi.


<p>10. '''som um''' (als ob?) er låkt. På norsk nyttar me berre ''som''. Døme: ''Dei sprang ut som dei var kattar''.</p>
= Uttale =


<p>11. '''takka ja''' er ikkje godt. Skriv 'segja ja takk''.</p>
1. Sms med -'''skap''' og tonelag. Sms med -''heit'' eller -''het'' hev eit anna tonelag enn sms med -''dom'' og -''leik'', av di det er innlånt. Dette hev påverka tonelaget i sms med -''skap'', men dei skal etter retten ha same tonelag som sms med -''dom'' og -''leik''. Jfr. ord som ''bannskap'', ''endskap''.


<p>12. Det heiter ikkje '''lata som''' på norsk, men 'låst (vera)'. Bøygjing: ''låst, læst, lest, (hev) låst''.</p>
2. '''Noreg''' skal ha tonelag 1 og ikkje tonelag 2, som mange hev når dei segjer ''Norge''. Svensk hev tonelag 1 i uttalen av ''Norge''


<p>13. '''i so fall''' er ikkje rett. Det må vera ''i det fall''. Derimot er ''i so måte'' rett.</p>
3. Ord som ofte vert uttala rangt:


<p>14. '''taka på ålvor''' er svensk. På norsk heiter det ''taka ålvorleg''.</p>
:* Desse ordi skal ha trong ''o'': ein ''dom'' (sameleîs etterfestet -''dom''), ei ''rova'' (hale), ''otta'' (um morgonen), ''totte'' (tykte), ein ''sott'', ein ''otte'' (rædsla), ''trott(ig)''.
:* Desse ordi skal ha open ''o'': ein ''fole'', ei ''hosa'', ei ''kona'', eit ''lok'', ein ''mose'' (vokster), ein ''pose''.
:* Stundom er trong og opi uttala merkt i skrift når ein skal skilja ord: ''blòt'' (leggja i -), ''blót'' (offer)


<p>15. '''igjen''': Ordet tyder ikkje ''att'', som i bokmål, men ''til vederlag''. Jfr. ''Per spelmann han bytte bort kua og fekk fela igjen''. Per spelmann fekk fela til vederlag, og ikkje fela att.</p>
4. '''sumar''', '''sume''' og '''humar''' (krepsdyr) skal ikkje uttalast med lang og trong ''u'', men anten med open (og oftast) stutt ''u'', eller med open lang ''u''. Jfr. at ''koma'' skal hava open ''o''.


5. Leseuttalen av '''hjarta''' med lang ''a'' ({{IPA|*/jaːrta/}}) er galen. ''a''-en skal vera stutt.


= Ordfyll =
6. '''til knes''' hev stutt ''e'' som '''til sjøs'''.
 
= Ymse =


<p>1. '''i tilfelle''' vert ofte nytta i yvermål. Ein kann nøgja seg med ''ved''. Døme: ''Ved brand''.</p>
1. '''ganske''' er eit låkt me helst styrer undan. Eit godt ord er ''tolleg''.


<p>2. Ordet '''informasjon''' er ordfyll. Ofte er preposisjonen ''um'' nog. Døme: ''Meir um emnet kann du lesa her''.</p>
2. '''umgjevnader''' er berre ei låk umsetjing av ''omgivelser''. Betre er ''folk kring seg''. Bokmål ''i naturskjønne omgivelser'' kann då heita ''med væn natur''.


<p>3. Ovringar som ''på dette umrådet'' og ''i denne samanhengen'' vert ofte nytta i yvermål. Ein kann nøgja seg med eit einfelt ''her''.</p>
3. '''i morgon den dag''' bør vera ''i morgon dag''.


<p>4. '''på slutten av''' er lite smidugt, og ikkje norskt. Her høver betre med eit adverb 'sistpå'; sameleîs er 'i byrjingi av' noko tyngre enn 'fyrstpå'.</p>
4. '''det går an'''. Same gjeld her som ovan. Betre er ''det høver'', ''det er råd'', eller berre ''ein kann''.


= Rang preposisjon =
5. '''når alt kjem til alt''' bør vera ''alt ihoplagt''.


<p>1. '''av''' er gale preposisjonsbruk. Det må vera ''læ åt''. ''åt'' tyder her på grunn av. Jfr. ''flira åt''.</p>
6. '''vera avhengig av''' eller '''avhenga av''' er ikkje god norsk. Her hev me ulikt å velja millom: ''Det er avhengig av umstendi'' > ''det skil seg etter umstendi''; ''han er avhengig av hjelp, skal han få dette til'' > ''utan hjelp kann han ikkje få til dette''; ''Kor mykje fisk me fær, er avhengig av årstidi'' > ''kor mykje fisk me fær, er alt etter årstidi''.


<p>2. '''under krigen''' er gale preposisjonsbruk. ''under'' kann berre ha tydingi ''nedanunder'' i norsk, og kann ikkje nyttast um tid. Skriv då heller ''imedan krigen stod'', ''i krigsåri''.</p>
7. '''det kjem an på''' er ikkje godt. Her kann me skriva ''det spørst'', ''det skil seg'', ''alt etter''. Jfr. ''vera avhengig'' ovan.


<p>3. '''tevla mot''' er gale preposisjonsbruk. Skriv ''tevla med''. Jfr. ''medtevlar''.</p>
8. '''i det vestlege Afrika''' bør heller vera ''vest i Afrika''. Den stuttaste vegen er som oftast den beste.


<p>4. Det heiter ikkje '''frå gamalt av''' (jfr tysk ''von ... ab''), men '''frå gamalt'''. Sameleîs, skal ein ikkje skriva ''frå fyrst av'', men ''frå fyrsten''.</p>
9. '''i det''' skal vera ''med same'' (ikkje ''med det same''). Døme: ''Han fekk støyt med same han tok i straumgjerdet''.


<p>5. '''ein gong um vika'''. Her er preposisjonsbruket gale. Skriv 'ein gong i vika'.</p>
10. Skriv ikkje '''kvi(for) det?''', men ''kvi(for) då?''. Jfr ''kva då?''. Ein kann òg skriva ''kvi so?''.


= Samanblanding =
11. Skriv ikkje '''i det heile teke''', men ''i det heile''. Jfr. ''i det store og det heile''.


<p>1. '''merka''' og '''merkja''' vert ofte blanda. '''merka''' tyder verta var noko. Døme: ''eg merka at det vart kaldt''. Medan ''merkja'' tyder å setja merke. Døme: ''Eg skal merkja meg det du sa''. Difor skal det vera ''sermerkt'', og ikkje ''sermerka''. Det skil seg soleîs um ein skriv ''skilnaden er merkande (kann merka)'', og ''skilnaden er merkjande (verd å merkja seg)'.</p>
12. Skriv ikkje '''dei fleste''', men ''flestalle''. Sume tykkjer at denne regelen er for streng. Dessutan kann ein gjera serskilde samansetjingar som ''folk flest'', ''elevar flest''.


<p>2. '''utpå''' & '''ute på''' og '''ut på'''.''ut på'' nyttar ein "til staden", medan ''utpå'' og ''ute på'' nyttar einpå staden. Døme: ''Fara ut på viddone'', men ''fara utpå (ute på) viddom (med dativ)''.</p>
13. '''i og for seg''' bør vera ''i seg sjølv''.


<p>3. '''rædd for nokon''' og '''rædd nokon''' blandar mange. I det fyrste, viser ein umsut for nokon. I det andre, viser ein rædsla for nokon.</p>
14. '''til dels'''. Her kann ein ordleggja seg betre. Døme: ''stykkjom til'', ''noko'', ''i sumt'', ''i mangt''.


<p>4. '''kvar''' og '''der'''. Når ''kvar'' er adverb, viser det til det ålmenne, medan ''der'' viser til det serskilde. Døme: ''Dei fekk mat, der dei var'' og ''dei fekk mat, kvar dei var.'' Sameleîs: ''Han helsa på kven (som helst) han møtte'' og ''han helsa på den (som) han møtte''.</p>
15. '''med mindre''' skal vera ''minder''. Døme: ''Me må fara utan honom, minder han kjem snart''.


<p>5. '''utetter''' og '''utyver'''. Ein nyttar sms med ''etter'' når det er tala um ei leid eller lina, og med ''yver'' når det er tala um eit umråde. Døme: ''folk sprang nedetter vegen'' og ''folk sprang nedyver jordet''.</p>
16. '''alltid''' kjem frå lågtysk. Betre ord er ''(all)stødt'' og ''jamt''.


<p>6. '''viste''' (av ''visa'') og '''visste''' (av 'vita'') er eit velkjent skilje. I høgnorsk hev me fleire slike. ''slepte'' (av 'slepa') og ''sleppte'' (av ''sleppa''), ''lynte'' (av ''lyna'') og ''lynnte'' (av ''lynna''), og ''smelte'' (''smelta'', trans.) og ''smellte'' (av ''smella'', trans.).</p>
17. Ordlekken -'''vis''' bør me ikkje nytta i norsk. i staden for ''undantaksvis'', kann me skriva ''serhøves'' eller ''i undantak'', og ''avdragsvis'' kann me skriva ''i avdrag''.


<p>7. Det heiter 'eit spursmål um noko', men ikkje 'spyrja um kva'. Det må heita 'spyrja kva'. Same gjeld ved 'kvifor', 'når', 'korleis' og 'kor'.</p>
18. Eigefall (genitiv): I norsk brukar me ikkje genitiv-'''s'''. Serleg ille læt han etter bundi form inkjekyn eintal, t.d. ''husets''. Me nyttar oftast styreord og samanskrivingar. Ein annan måte er å nytta verb + ''korleîs'', ''kor'', ''når'', ''kva'', ''kvifor'', ''kven'': ''synet åt Platon og Aristoteles på diktingi'' > ''korleîs Platon og Aristoteles såg på diktingi''; ''han såg herjingane åt stormen'' > ''han såg kor stormen hadde herja'' eller ''han såg kor stormen herja'' (alt etter som); ved det fyrste dømet kann ein òg skriva ''han såg herjingane etter stormen''.


<p>8. '''slik''' og '''so''' tyder ulike ting. Ved årsak og fylgd, må ein nytta 'so' eller 'soleis'', t.d.: 'Dei gjekk på ski, so(leis) at det gjekk raskare.'</p>
19. '''yverflata''' bør vera ''yta''.


<p>9. '''ogso''' kann ikkje tyda 'òg' eller 'méd'. 'ogso' tyder 'og soleis' og stend fyrst i setningi.</p>
= Uviss bolk =


= Uttale =
1. '''noverande''' må vera ''som no er''. Ille er å skriva ''den noverande stoda''; skriv heller ''stoda no''.


<p>1. Sms med -'''skap''' og tonelag. Sms med -''heit'' eller -''het'' hev eit anna tonelag enn sms med -''dom'' og -''leik'', av di det er innlånt. Dette hev påverka tonelaget i sms med -''skap'', men dei skal etter retten ha same tonelag som sms med '-dom' og '-leik'. Jfr. ord som ''bannskap', ''endskap''.</p>
2. '''fleire''' og '''mange'''. ''fleire'' er samanlikningsform, og kann ikkje nyttast til grunnform og visa til eit visst tal. Skriv heller ''mange'', ''nokre'', ''sume'', ''ikkje få''.


<p>2. '''Noreg''' skal ha tonelag 1, og ikkje tonelag 2 som mange hev når dei segjer ''Norge''. Svensk hev tonelag 1 i uttala av ''Norge''</p>
3. '''til vika'''. Alexander Seippel slær ned på dette i meiningi ‘ein gong i vika som kjem’, og vil heller ha ''atti vika''.  


<p>3. Ord som ofte vert uttala rangt:<br>
4. Ved samanlikning må predikatet samsvara med subjektet i kasus. Difor ''eg er betre enn du'' og ikkje ''eg er betre enn deg''; sameleîs ''det er eg'' og ikkje ''det eg meg''. Det er ein skilnad millom ''han likar meg betre enn deg'' og ''han likar meg betre enn du''.
Desse ordi skal ha trong ''o'': ein 'dom' (sameleîs etterfestet -''dom''), ei ''rova'' (hale), 'i' otta'' (um morgonen), ''totte'' (tykte), ein ''sott'', ein ''otte'' (rædsla), ''trott(ig)''.<br>
Desse ordi skal ha open ''o'': ein ''fole'', ei ''hosa'', ei ''kona'', eit ''lok'', ein ''mose'' (vokster), ein ''pose''.<br>
Stundom er trong og opi uttala merkt i skrift når ein skal skilja ord:<br> ''blòt'' (leggja i -), ''blót'' (offer).<br></p>


<p>4. '''sumar''' skal ikkje uttalast med lang og trong 'u', men anten med trong eller open stutt 'u', eller med open lang 'u'. Jfr. 'humar' og 'koma'.</p>
5. '''um enn''' og '''um'''. Kann ein nytta ''enn'' slik i norsk? Jfr. ''kva enn''.


<p>5. Leseuttalen av '''hjarta''' med lang ''a'' (*/hja:rta/) er galen. ''a''-en skal vera stutt.</p>
6. '''nordanfrå''', '''attanfrå''' osb. er gale av di endingi ''-an'' tyder i seg sjølv ‘frå’. Det må vera ''nordantil'', ''attantil'' osb. Sumtid treng ein ikkje ''til'', som i ''ovan''.


= Ordfylgd =
7. '''anna enn at''' og '''anna at'''. Alt er godt norskt, men ein lettare segjemåte er betre når det høver. Døme: «Eg visste kje anna (enn at) ho var ute.»


<p>1. '''heller''' skal koma etter ''ikkje''. Døme: ''Det var ikkje han som gjorde det, men det var ikkje eg heller''.</p>
8. '''høyrest ut som''' er vel ei herming etter ''sjå ut som''. Det må derimot vera ''det høyrest godt ut (matsetelen)'' eller ''det høyrest godt (låtet)''. Kva med med tydingi ‘det tykkjest å høyra’?


<p>2. '''komen heim''' og '''heimkomen'''. Mange trur at det fyrste er norskare enn det siste. Det er det ikkje. Ofte let det siste vænast.</p>
9. '''forutan''' er ''utan'' på norsk, eller ''attåt'', ''umfram''.


<p>3. '''sume av oss''' kann òg målberast ''me sume'', som er noko lettare.</p>
10. '''att''' og '''attende'''. Det heiter ''sjå seg attende'', men ikkje ''koma attende''; her må det vera ''koma att''. I sms nyttar ein helst ''atter-'' og ikkje ''att-'', og i alle fall ikkje ''attende-''. Døme: ''atterskodande'', og ikkje ''attendeskodande''.


<p>4. Sume skriv '''er det von''', men det rette er utan ''det'' - ''er von''. Døme: "Soli kjem, so me kann sitja ute, er von".</p>
[[Kategori:Listor]]

Siste versjonen frå 25. juli 2024 kl. 21:01

Barbarismar

1. skuldast i tyding skriv seg frå er låkt. Dette skyldes han alene, lyt vera Berre han kann til dette eller Det er det han som veld. Skogdauden skuldast ureiningi, bør vera ureiningi veld skogdauden.

2. einkvar/einkvan tyder ikkje kvar og ein. Det tyder ein eller annan. Skal ein målbera det andre må ein skriva kvar, kvar ein, kvar einaste eller alle.

3. i løpet av eller i laupet av er sers låkt. Her kann ein skriva mangt anna. Døme: ein gong i dag, innan året.

4. takket være heiter det på norsk-dansk. På norsk heiter det takk vere (ikkje takka vere eller takka vera). vere er notidkonjuktiv. Jfr. svensk tack vare.

5. er ikkje årsakbindeord. Han kunde ikkje springa snøgt då han var halt, tyder at han kunde ikkje springa snøgt medan han var halt.

6. me sjåast høyrer me ofte. Dette er hypernorvagisering. Det må vera me sest, av di sjå er infinitiv.

7. lavalder på norsk-dansk skal ikkje vera lågalder på norsk, men lagalder. Det er med andre ord den lovlege alderen det er tala um, og ikkje den lågaste alderen. Jfr. lagmann, 'lagting'.

8. vidare i tyding ‘frametter’ eller ‘framhaldande’, er frå tysk (geiweiter). Her kann me setja inn fram, frametter, burtetter. Døme: i granskingi frametter, gangen fram.

9. no og då kann ikkje tyda ‘stundomtil’ i norsk (det tyder denne gongen, og den gongen). Skriv då og då, ender og då osb. Derimot er her og der rett. Ein kann òg skriva her og kvar.

10. som um (als ob?) er låkt. På norsk nyttar me berre som. Døme: Dei sprang ut som dei var kattar.

11. takka ja er ikkje godt. Skriv segja ja takk.

12. Det heiter ikkje lata som på norsk, men ‘låst (vera)’. Bøygjing: låst, læst, lest, (hev) låst.

13. i so fall er ikkje rett. Det må vera i det fall. Derimot er i so måte rett.

14. taka på ålvor er svensk. På norsk heiter det taka ålvorleg.

15. igjen: Ordet tyder ikkje att, som i bokmål, men til vederlag. Jfr. Per spelmann han bytte bort kua og fekk fela igjen. Per spelmann fekk fela til vederlag, og ikkje fela att.

16. Skriv ikkje ljoseraud, men ljosraud. Sameleîs myrkbrunt hår eller myrkt, brunt hår.

17. sjølv um er ikkje god norsk (i uttale oftast /sel(v) om/). Her finst mykje å velja millom: jamvel um, endå, for di um, alt um, um so, um vel, um enn, um endå, um og, um. Døme: «Eg kann vinna um han er aldri so kjapp.»

Bøygjing

1. Ved høvisk tiltala De skal det samsvarsbøygjast i eintal. Døme: De er velkomen (velkomi ved hokyn).

2. Bjodeformi (imperativ). Verb i kasta-klassa hev -a i bjodeform. Døme: Kasta steinen! Andre å merkja seg: seg (til segja), bøyg (til bøygja), pløg (til pløgja); former som fær herding i utljod: bitt (til binda), statt (til standa), gakk (til ganga), vitt (til vinda), stikk (til stinga), haldt (til halda), men helst spring (til springa).

3. Samsvarsbøygjing ved kvar. kvar viser til ein einskild. *kvar av deim er komne er difor gale. Det må vera kvar av deim er komen. Same gjeld når fleirtalspronomenet er unemnt - t.d. [han] skreiv [...] kor lengi kvar hadde vori lovsegjingsmann (Heimskringla). Ved ei liti nytta form kvår (dei tvo) må det derimot vera kvår av deim er komne.

4. Lagord med -s skal ikkje i ha tillegg av -e i linn bøygjing. Ikkje *det millombilse, men det millombils. Døme: Det millombils tiltaket. Ein kann òg gjera det til eit adverb og styra undan det. Døme: tiltaket millombils.

Ordfylgd

1. heller skal koma etter ikkje. Døme: Det var ikkje han som gjorde det, men det var ikkje eg heller.

2. komen heim og heimkomen. Mange trur at det fyrste er norskare enn det siste. Det er det ikkje. Ofte let det siste vænast.

3. sume av oss kann òg målberast me sume, som er noko lettare.

4. Sume skriv er det von, men det rette er utan det - er von. Døme: «Soli kjem, so me kann sitja ute, er von».

Ordfyll

1. i tilfelle vert ofte nytta i yvermål. Ein kann nøgja seg med ved. Døme: Ved brand.

2. Ordet informasjon er ordfyll. Ofte er preposisjonen um nog. Døme: Meir um emnet kann du lesa her.

3. Ovringar som på dette umrådet og i denne samanhengen vert ofte nytta i yvermål. Ein kann nøgja seg med eit einfelt her.

4. på slutten av er lite smidugt, og ikkje norskt. Her høver betre med eit adverb ‘sistpå’; sameleîs er ‘i byrjingi av’ noko tyngre enn ‘fyrstpå’.

Rang preposisjon

1. læ av er gale preposisjonsbruk. Det må vera læ åt. åt tyder her på grunn av. Jfr. flira åt.

2. under krigen er gale preposisjonsbruk. under kann berre ha tydingi nedanunder i norsk, og kann ikkje nyttast um tid. Skriv då heller imedan krigen stod, i krigsåri.

3. tevla mot er gale preposisjonsbruk. Skriv tevla med. Jfr. medtevlar.

4. Det heiter ikkje frå gamalt av (jfr tysk von ... ab), men frå gamalt. Sameleîs, skal ein ikkje skriva frå fyrst av, men frå fyrsten.

5. ein gong um vika. Her er preposisjonsbruket gale. Skriv ‘ein gong i vika’.

Samanblanding

1. merka og merkja vert ofte blanda. merka tyder verta var noko. Døme: eg merka at det vart kaldt. Medan merkja tyder å setja merke. Døme: Eg skal merkja meg det du sa. Difor skal det vera sermerkt, og ikkje sermerka. Det skil seg soleîs um ein skriv skilnaden er merkande (kann merka), og skilnaden er merkjande (verd å merkja seg)'.

2. utpå & ute på og ut på.ut på nyttar ein til staden, medan utpå og ute på nyttar ein på staden. Døme: Fara ut på viddone, men fara utpå (ute på) viddom (med dativ).

3. rædd for nokon og rædd nokon blandar mange. I det fyrste, viser ein umsut for nokon. I det andre, viser ein rædsla for nokon.

4. kvar og der. Når kvar er adverb, viser det til det ålmenne, medan der viser til det serskilde. Døme: Dei fekk mat, der dei var og dei fekk mat, kvar dei var. Sameleîs: Han helsa på kven (som helst) han møtte og han helsa på den (som) han møtte.

5. utetter og utyver. Ein nyttar sms med etter når det er tala um ei leid eller lina, og med yver når det er tala um eit umråde. Døme: folk sprang nedetter vegen og folk sprang nedyver jordet.

6. viste (av visa) og visste (av vita) er eit velkjent skilje. I høgnorsk hev me fleire slike. slepte (av slepa) og sleppte (av sleppa), lynte (av lyna) og lynnte (av lynna), og smelte (smelta, trans.) og smellte (av smella, trans.).

7. Det heiter ‘eit spursmål um noko’, men ikkje ‘spyrja um kva’. Det må heita ‘spyrja kva’. Same gjeld ved ‘kvifor’, ‘når’, ‘korleîs’ og ‘kor’.

8. slik og so tyder ulike ting. Ved årsak og fylgd, må ein nytta so eller soleîs, t.d.: ‘Dei gjekk på ski, so(leîs) at det gjekk raskare.’

9. ogso kann ikkje tyda ‘òg’ eller ‘méd’. ogso tyder ‘og soleîs’ og stend fyrst i setningi.

Uttale

1. Sms med -skap og tonelag. Sms med -heit eller -het hev eit anna tonelag enn sms med -dom og -leik, av di det er innlånt. Dette hev påverka tonelaget i sms med -skap, men dei skal etter retten ha same tonelag som sms med -dom og -leik. Jfr. ord som bannskap, endskap.

2. Noreg skal ha tonelag 1 og ikkje tonelag 2, som mange hev når dei segjer Norge. Svensk hev tonelag 1 i uttalen av Norge

3. Ord som ofte vert uttala rangt:

  • Desse ordi skal ha trong o: ein dom (sameleîs etterfestet -dom), ei rova (hale), otta (um morgonen), totte (tykte), ein sott, ein otte (rædsla), trott(ig).
  • Desse ordi skal ha open o: ein fole, ei hosa, ei kona, eit lok, ein mose (vokster), ein pose.
  • Stundom er trong og opi uttala merkt i skrift når ein skal skilja ord: blòt (leggja i -), blót (offer)

4. sumar, sume og humar (krepsdyr) skal ikkje uttalast med lang og trong u, men anten med open (og oftast) stutt u, eller med open lang u. Jfr. at koma skal hava open o.

5. Leseuttalen av hjarta med lang a (*/jaːrta/) er galen. a-en skal vera stutt.

6. til knes hev stutt e som til sjøs.

Ymse

1. ganske er eit låkt me helst styrer undan. Eit godt ord er tolleg.

2. umgjevnader er berre ei låk umsetjing av omgivelser. Betre er folk kring seg. Bokmål i naturskjønne omgivelser kann då heita med væn natur.

3. i morgon den dag bør vera i morgon dag.

4. det går an. Same gjeld her som ovan. Betre er det høver, det er råd, eller berre ein kann.

5. når alt kjem til alt bør vera alt ihoplagt.

6. vera avhengig av eller avhenga av er ikkje god norsk. Her hev me ulikt å velja millom: Det er avhengig av umstendi > det skil seg etter umstendi; han er avhengig av hjelp, skal han få dette til > utan hjelp kann han ikkje få til dette; Kor mykje fisk me fær, er avhengig av årstidi > kor mykje fisk me fær, er alt etter årstidi.

7. det kjem an på er ikkje godt. Her kann me skriva det spørst, det skil seg, alt etter. Jfr. vera avhengig ovan.

8. i det vestlege Afrika bør heller vera vest i Afrika. Den stuttaste vegen er som oftast den beste.

9. i det skal vera med same (ikkje med det same). Døme: Han fekk støyt med same han tok i straumgjerdet.

10. Skriv ikkje kvi(for) det?, men kvi(for) då?. Jfr kva då?. Ein kann òg skriva kvi so?.

11. Skriv ikkje i det heile teke, men i det heile. Jfr. i det store og det heile.

12. Skriv ikkje dei fleste, men flestalle. Sume tykkjer at denne regelen er for streng. Dessutan kann ein gjera serskilde samansetjingar som folk flest, elevar flest.

13. i og for seg bør vera i seg sjølv.

14. til dels. Her kann ein ordleggja seg betre. Døme: stykkjom til, noko, i sumt, i mangt.

15. med mindre skal vera minder. Døme: Me må fara utan honom, minder han kjem snart.

16. alltid kjem frå lågtysk. Betre ord er (all)stødt og jamt.

17. Ordlekken -vis bør me ikkje nytta i norsk. i staden for undantaksvis, kann me skriva serhøves eller i undantak, og avdragsvis kann me skriva i avdrag.

18. Eigefall (genitiv): I norsk brukar me ikkje genitiv-s. Serleg ille læt han etter bundi form inkjekyn eintal, t.d. husets. Me nyttar oftast styreord og samanskrivingar. Ein annan måte er å nytta verb + korleîs, kor, når, kva, kvifor, kven: synet åt Platon og Aristoteles på diktingi > korleîs Platon og Aristoteles såg på diktingi; han såg herjingane åt stormen > han såg kor stormen hadde herja eller han såg kor stormen herja (alt etter som); ved det fyrste dømet kann ein òg skriva han såg herjingane etter stormen.

19. yverflata bør vera yta.

Uviss bolk

1. noverande må vera som no er. Ille er å skriva den noverande stoda; skriv heller stoda no.

2. fleire og mange. fleire er samanlikningsform, og kann ikkje nyttast til grunnform og visa til eit visst tal. Skriv heller mange, nokre, sume, ikkje få.

3. til vika. Alexander Seippel slær ned på dette i meiningi ‘ein gong i vika som kjem’, og vil heller ha atti vika.

4. Ved samanlikning må predikatet samsvara med subjektet i kasus. Difor eg er betre enn du og ikkje eg er betre enn deg; sameleîs det er eg og ikkje det eg meg. Det er då ein skilnad millom han likar meg betre enn deg og han likar meg betre enn du.

5. um enn og um. Kann ein nytta enn slik i norsk? Jfr. kva enn.

6. nordanfrå, attanfrå osb. er gale av di endingi -an tyder i seg sjølv ‘frå’. Det må vera nordantil, attantil osb. Sumtid treng ein ikkje til, som i ovan.

7. anna enn at og anna at. Alt er godt norskt, men ein lettare segjemåte er betre når det høver. Døme: «Eg visste kje anna (enn at) ho var ute.»

8. høyrest ut som er vel ei herming etter sjå ut som. Det må derimot vera det høyrest godt ut (matsetelen) eller det høyrest godt (låtet). Kva med med tydingi ‘det tykkjest å høyra’?

9. forutan er utan på norsk, eller attåt, umfram.

10. att og attende. Det heiter sjå seg attende, men ikkje koma attende; her må det vera koma att. I sms nyttar ein helst atter- og ikkje att-, og i alle fall ikkje attende-. Døme: atterskodande, og ikkje attendeskodande.