Gjerningsord

Gjerningsord eller segnord (au verb) er ei klassa av ord som segjer frå um ei gjerning, hending eller vera.

Bøygjingsrekkjor

Gjerningsordi vert bytte i tvo hovudbolkar, sterke og linne gjerningsord. Kvardeira bolken er skift i ymse bøygjingsrekkjor, og dessutan er det ei rekkja som hev drag frå båe hovudbolkane og difor ber namnet sterk–linn.

Sterk bøygjing

Sterke vert dei gjerningsordi kalla som lagar bøygjingsform i fyrrtid utan ending. Ljodsprang av rotsjølvljodi spelar ei stor rolla i bøygjingi. Gjerningsordi vert rekna til åtskilde rekkjor etter ljodstìgi i bøygjingi, med mogeleg ulike ljodstìg i (1) nemneform, (2) fyrrtid og (4) ferdug lagform, attåt (3) fyrrtid mangtal (som vanleg ikkje vert nytta no). Dessutan er det ljodbrigde sjølvljodavbrigde i (a) notid og den sjeldnytta (b) fyrrtid mògemåte.

Døme: (1) brjota – (a) bryt – (2) braut – [(3) bruto – (b) brỳte] – (4) brote

Linn bøygjing

Linne vert dei gjerningsordi kalla som lagar bøygjingsform i fyrrtid med ending.

Sterk–linn bøygjing

Sterk–linne vert dei gjerningsordi kalla som lagar bøygjingsform i fyrrtid med ending men som hev gamal sterk fyrrtidform i notid.

Bøygjingsformer

Gjerningsordi vert bøygde i tid og segjemåte. Bøygjing i tal og menne (person) finst i målførelegt eller alderdomlegt mål. Dette er dei gjerande (finitte) formene.

Attåt kjem ei namnordleg og tvo lagordlege former av gjerningsord. Dette er dei nemnde (infinitte) formene. Dei lagordlege formene vert dessutan bøygde som lagord.

Ved samansetjing av gjerande og nemnde former kann ein laga ymse umskrivne tider og måtar.

Grunnformer

Tidene er notid (presens) og fyrrtid (preteritum). Segjemåtane er forteljemåte (indikativ), bjodemåte (imperativ) og ynskje- eller mògemåte (konjunktiv).

Den namnordlege formi er nemneform (infinitiv), dei lagordlege er ferdug og uferdug lagform (partisipp).

	gjerande		nemnde
	notid	fyrrtid	nemneform	uferdug lagform	ferdug lagform
forteljemåte	kjem kastar segjer	kom kasta sagde	koma kasta segja	komande kastande segjande	komen kasta sagd
bjodemåte	kom kasta seg
ynskje- eller mògemåte	kome kaste segje	kjøme – –

Samansette former

	(notid)	(fyrrtid)	(nemneform)	(uferdug lagform)	(ferdug lagform)
ferdug notid	hev er				kasta komen
ferdug fyrrtid		hadde var			kasta komen
lidande notid	vert				kasta
lidande ferdug notid	er				kasta
framtid	mun skal kjem til å		kasta
	vert			kastand**
ferdug framtid	mun skal kjem til å		ha* vera		kasta komen
	vert			havand** verand**	kasta komen
fyrrtidar framtid		munde skulde	kasta
fyrrtidar ferdug framtid		kom til å	kasta
		vart		kastand**
ferdug fyrrtidar framtid		munde skulde kom til å	(ha*) vera		kasta komen
		vart		havand** verand**	kasta komen
mogeleg framtid		hadde***			skula teke kome til å teke vorte takand**

(*) Stuttformi ha vert gjerne nytta i denne samansette formi i staden for hava jamvel um ein elles nyttar hava. (**) Ei stuttform på -and eller avbrigdeform på -andes vert gjerne nytta i framtid i staden for vanleg form på -ande. (***) Ei form hade ([ha:ə]) vert gjerne nytta for hadde i umskriven mògemåte. Var (eller vøre) er sjeldsynt her.

Tal- og mennebøygjing

Ivar Aasen sette upp eigne former av gjerningsordi i mangtal, men desse er målføreleg eller alderdomleg merkte i dag, til liks med formene for 2. menne (person) i eintal.

Notid mangtal

er lik nemneformi so nær som for vera, skùla og muna som hev formene ero, skulo og muno.

Fyrrtid mangtal

finst berre av sterke gjerningsord og hev ofte eit eige ljodstìg og stødt endingi -o. Døme: eg var – dei våro, eg fann – dei funno, eg såg – dei sågo.

Bjodemåte mangtal

ender på -e. Døme: kome! kaste! segje!

2. menne eintal

finst det leivder etter i fyrrtid av sterke gjerningsord og notid av sterk–linne gjerningsord. Døme: du sågt; du kant, du vilt.