Diskusjon:Stavingslengdutjamning

Kva trur de um framburdi av t.d. garn n. i gamalnorske målføre med retrofleksar? Eg meiner at "retroflekseringi" kjem tidleg i sume gamalnorske målføre, og at det finst døme på dette i handskriftene. Hev garn då stutt staving eller lang? Jf. ulik framburd av stýrði i nynorske målføre. Nordanfjelsk (jf. GM) er framburdi av barn /ba:n/ (el. /bann/ vel frå pl.? ) og born /bonn/ (/boɲɲ/?). Fær pl. annan framvokster enn sg. pga. av o i pl.?

Skorten på j-fengjing i sg. skulde tyda på at medljodet var stutt då j-fengjingi tok til. Sume former, som trøndsk /jøɲɲ/ (jarn), kunde tyda på mangtalsformer. Nå det er sagt, kann eg ikkje koma på noko ord som hev langt rotsjølvljod + j-fengt medljod.

Dersom berre a veld lengjing, er alle desse regelbundne: bjørn (bjǫrn), korn (korn), skurn (skurn), tjern (tjarn n), tjørn (tjǫrn f). Eit undantak er ørn (ǫrn), som berre hev langt sjølvljod.

Kann me svara på kvifor gn. jǫrð og morð fær framburdi /ju:r/ og /mu:r/ i nynorsk (det er som stavingi var ovlang i gamalnorsk)? Jf. elles framburdi av gn. spor i nynorsk (/spo:r/). GM merkjer desse ordi med ^ (/môr/ el. /môl/), sameleis ord /ôr/, men ikkje jord /jór/. -SAM 29. mars 2010 kl. 20:50 (CEST)

Eg kjenner ikkje til retroflekst uttal av garn, barn, born, det måtte um so er vera på Helgeland? Sudpå, i upplandsmål og nordlegt vikverjamål (t.d. Bærum) er uttalet «gån», «bån», «bón», d.e. burtfall av r og lengjing av sjølvljodet fyre fyrr en yvergangen [ɑː] > [ɒː]. Derimot kjem retrofleksane vanleg etter denne yvergangen: [gɑrð] > [gɑːɽ], men jf. sv. gård og nn. jord. Det skulde tyde på at [ɑː] > [ɒː] fyre [oː] > [uː], i tråd med vanleg meining? TH 2. april 2010 kl. 21:52 (CEST)